Πάει σχεδόν μια δεκαετία από το θάνατο της Ξυπόλητης Ντίβας, που αρνήθηκε να φορέσει παπούτσια ακόμα και στο Carnegie Hall ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πάμφτωχους συμπατριώτες της.

Παρόλο που γεννήθηκε σε συνθήκες εξαθλίωσης, η Cesária Évora έζησε τη ζωή της τραγουδώντας. Όταν το έσκασε από το ορφανοτροφείο, όπου την είχε εγκαταλείψει η μητέρα της, και κατέληξε απροστάτευτη στο δρόμο, όταν πολέμησε για το δικαίωμα στην ελευθερία, όταν βυθίστηκε στην κατάθλιψη – το μοναδικό φως στο σκοτάδι ήταν πάντοτε το τραγούδι.

Χρησιμοποιώντας σπάνιο αρχειακό υλικό και ηχογραφήσεις από τη μουσική της Évora, η ταινία την ακολουθεί από την παιδική της ηλικία στο Cabo Verde – όπου κάποτε ανθούσε το δουλεμπόριο – μέχρι τις μεγαλοπρεπείς της εμφανίσεις μπροστά σε χιλιάδες θαυμαστές της ανά τον κόσμο.

Πέρα και πάνω από όλα αυτά, όμως, η Cesária Évora ήταν μια ταπεινή γυναίκα που αγαπούσε το χορό, το τσιγάρο και το ποτό, μια γυναίκα που ήξερε να βγάζει λεφτά αλλά ήξερε και να τα χαρίζει, μια γυναίκα που δεν σήκωνε υποδείξεις από κανέναν.